Πεδίο μάχης ο "ναός της εργασίας"

Μαριάννα Τζιαντζή

 

Το εργοστάσιο της Πειραϊκής - Πατραϊκής έγινε πεδίο μιας μάχης, που ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους δεν θα φαντάζονταν οι σκαπανείς της ελληνικής βιομηχανίας.

 

 

Την άνοιξη του 1965 έγιναν στην Πάτρα τα πανηγυρικά εγκαίνια ενός νέου εργοστασίου της Πειραϊκής - Πατραϊκής. Στην τελετή παραβρέθηκαν «η Α.Μ. ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος μετά του θείου του Πρίγκιπος Ερνέστου του Αννοβέρου», πολλοί υπουργοί, διοικητές τραπεζών και παράγοντες της τοπικής κοινωνίας.

 

Οι ομιλίες των επισήμων ξεχειλίζουν από πίστη στο μέλλον: «Τα υψούμενα ενώπιόν μας οικοδομήματα είναι οι ναοί της εργασίας, εντός των οποίων σφυρηλατείται η ευημερία του Ελληνος και προασπίζεται η ελευθερία και κοινωνική ισορροπία του ατόμου» είπε ο Χριστόφορος Κατσάμπας, συνιδρυτής και γενικός διευθυντής της εταιρείας.

 

«Μέσα στα πλαίσια της υπό διαμόρφωσιν ηνωμένης Ευρώπης, ένας μόνος δρόμος υπάρχει: ο δρόμος της εκβιομηχανίσεως. Με την εκβιομηχάνισιν θα δώσωμε στον Ελληνα αυτό που ποθεί. Δουλειά!» είπε ο υπουργός Βιομηχανίας Ιω. Ζίγδης.

 

Σε νεκροταφείο εργοστασίων έχει μετατραπεί η Ακτή Δυμαίων της Πάτρας, όπως και πολλές πρώην βιομηχανικές περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Εδώ και τριάντα χρόνια, νυχτερίδες και αράχνες φωλιάζουν εκεί όπου κάποτε βάδισαν γαλαζοαίματοι και ξεναγήθηκαν στις «υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις», εκεί όπου μόχθησαν και κέρδισαν το ψωμί τους πολλές γενιές εργατών που γλίτωσαν από τη μιζέρια του χωριού και την κατάρα της μετανάστευσης. Τον τελευταίο χρόνο, με την έναρξη της λειτουργίας του Νέου Νότιου Λιμανιού της πόλης, στα εγκαταλειμμένα εργοστάσια φωλιάζουν εκατοντάδες άνθρωποι από τα βάθη της Ασίας, που θέλουν να τραβήξουν δυτικά, σε μια Ευρώπη που δεν τους θέλει. Οι «ναοί της εργασίας» έγιναν καταφύγιο αποδημητικών ζωών, εφήβων και νέων που γυρεύουν τη ζωή μακριά από την πατρίδα τους. Ονειρα και συναλλαγές, εμπόριο ψυχών, σωμάτων και ελπίδων ανάμεσα στα ντουβάρια. Στις ανέμελες δεκαετίες του ’80 και του ’90, πολλά βιομηχανικά κτίρια, συσκευαστήρια και αποθήκες σε όλη την Ελλάδα μετατράπηκαν σε ντίσκο, γκαλερί, πολυχώρους, καταστήματα, πολυσινεμά, θέατρα, φαγάδικα, σούπερ μάρκετ. Στις πρώτες κατηφείς δεκαετίες του 21ου αιώνα οι φωτεινές επιγραφές έσβησαν, οι μουσικές σίγησαν, το ντιζάιν μαράθηκε. Νέες χρήσεις επέβαλε η ανάγκη εκεί όπου κάποτε βούιζαν οι μηχανές και μετεωριζόταν το χνούδι από το βαμβάκι.

 

Ενα φριχτό φονικό, το προπερασμένο Σάββατο, πρόσφερε σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας τον εχθρό στο πιάτο και, την Τρίτη, το εργοστάσιο της Πειραϊκής - Πατραϊκής έγινε πεδίο μιας μάχης, που ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους δεν θα φαντάζονταν οι σκαπανείς της ελληνικής βιομηχανίας. Φευγάτο σήμερα το κεφάλαιο, αζήτητη η εργασία. Πολεμόχαρη οργή και δίψα για εκδίκηση στο στρατόπεδο των πολιορκητών, τρόμος που αναπόφευκτα γεννάει το μίσος μες στα ντουβάρια. Μόνο φλεγόμενοι σταυροί δεν υψώθηκαν στον ανοιξιάτικο ουρανό, μόνο οι κουκούλες και τα λευκά ράσα της Κου-Κλουξ-Κλαν έλειπαν.

 

Το χειρότερο, η κλιμάκωση της βίας αναβλήθηκε, δεν ματαιώθηκε οριστικά, αφού τα αίτια που τρέφουν τον ρατσισμό και μπορούν να οδηγήσουν ώς το έγκλημα δεν έχουν εξαλειφθεί, αφού κάγκελα, χρέη και ντουβάρια, άυλα άρματα κλείνουν ξένους και δικούς, κλείνουν και τους ναούς και τα παρεκκλήσια της εργασίας.