Πώς δένεται τ’ ατσάλι

Σήμερα το βράδυ οι εργαζόμενοι στην “Ελληνική Χαλυβουργία”, που βρίσκονται σε απεργία πάνω από 60 μέρες, θα “υποδεχτούν” το νέο χρόνο στην πύλη του εργοστασίου τους, στον Ασπρόπυργο. Στο πλευρό τους οικογένειες, φίλοι και συναγωνιστές, εργαζόμενοι από άλλους χώρους. Η απεργία τους ξεπέρασε τα στενά όρια του εργοστασίου, ακόμα και της Αττικής. Έγινε υπόθεση της κοινωνίας της αλληλεγγύης, σύμβολο της εργατικής αντίστασης απέναντι στα σκληρά μέτρα και τη λιτότητα που εκπορεύεται από το μνημόνιο.

Κοινωνία της αλληλεγγύης

Αυτό που συμβαίνει με τους 378 χαλυβουργούς [μαζί με τους εργατοϋπάλληλους] δύσκολα γίνεται κατανοητό. Από την ημέρα που ξεκίνησε η απεργία [31.10.11] μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι δεν έχουν  πεινάσει. Η αλληλεγγύη του κόσμου έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που συνολικά έχουν πληρωθεί το 70% των μισθών που πληρώνονταν πριν την απεργία και πάνω από το 100% με την πρόταση που τους έχει κάνει ο ιδιοκτήτης!
Τρόφιμα, τσιγάρα, ένα κτύπημα στην πλάτη από άλλους εργαζόμενους, 200 ευρώ από τα παιδάκια του δημοτικού σχολείου, 100 από τον πολίτη που βρέθηκε δίπλα τους. Οι “ανώνυμοι” εργαζόμενοι αποκτούν συνείδηση, οργάνωση, φωνή. Υπάρχουν, βέβαια, και δεκάδες άλλοι εργαζόμενοι απλήρωτοι, σε επίσχεση εργασίας, χωρίς μέλλον. Κανείς δεν πίστευε ότι σ’ αυτές τις συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας με τους πάνω από 1 εκατ. ανέργους, των σκληρών και επαχθών μέτρων και της άγριας λιτότητας θα υπήρχε τέτοια αλληλεγγύη.
Η ιδιοκτησία [οικογένεια Ν. Μάνεση], στο τέλος του 2006, συνενώνει τη Χαλυβουργία Θεσσαλίας και την Ελληνική Χαλυβουργία [την είχε αγοράσει το 2004] συγκροτώντας μία από τις μεγαλύτερες σε πωλήσεις βιομηχανία της Ελλάδος, που σήμερα απασχολεί περί τους 750 εργαζόμενους σε Ασπρόπυργο και Βόλο. Η ιδιοκτησία επικαλούμενη τους νέους φόρους, την αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος, τη μείωση της εγχώριας δραστηριότητας και τον έντονο ανταγωνισμό στο εξωτερικό ανακοίνωσε απολύσεις και περικοπές μισθών μέσα από την κατάργηση στο οκτάωρου και την καθιέρωση πεντάωρου με πενθήμερη εργασία -το ονόμασε, μάλιστα, και μπίζνες πλαν! Η παραβίαση των κλαδικών συμβάσεων κατάφωρη, με τους εργαζόμενους στον Ασπρόπυργο να μην δέχονται, μέσα από γενική συνέλευση, πεντάωρη και πενθήμερη εργασία με 40% μείωση αποδοχών ή απολύσεις 180 εργαζομένων από τους 378.

Προτείνουν λουκέτο

Η ιδιοκτησία στηριζόμενη στο εργοστάσιο του Βόλου [που δεν απεργεί έχοντας υπογράψει πεντάωρο και πενθήμερο, αλλά σήμερα δουλεύει οκτάωρο γιατί έχει μεταφερθεί εκεί και η παραγωγή του Ασπροπύργου] σκληραίνει τη στάση της και ξεκινά από τις 31 Οκτωβρίου απολύσεις. Ημερομηνία που ξεκινά και η απεργία των Χαλυβουργών. Συνολικά, μέχρι σήμερα, πενήντα εργαζόμενοι έχουν απολυθεί. Η στάση των εργαζομένων, η αλληλεγγύη της κοινωνίας και ο φόβος των άλλων ιδιοκτητών/βιομηχάνων ότι η Χαλυβουργία θα αποτελέσει τη σπίθα για γενικευμένες αντιδράσεις -ήδη στις 17 Γενάρη θα υπάρξει παναττική απεργία ανεξάρτητα από την έκβαση της κινητοποίησης στην Χαλυβουργία- οδήγησε την ιδιοκτησία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
“Η εργοδοσία μας προτείνει από 1 Ιανουαρίου 2012 έως τέλος Απρίλη πεντάωρο με πενθήμερο και επαναπρόσληψη μόνο 15 απολυμένων”, μας λέει ο αντιπρόεδρος του σωματείου Ν. Χαρακόπουλος, “ενώ στο τέλος Απρίλη θα επανεξετάσει το οκτάωρο, ανάλογα με την οικονομική συγκυρία. Από αυτή την πρόταση”, τονίζει, “αποδεικνύεται ότι θέλουν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων”.

Οι τρεις προτάσεις

Μια άλλη πρόταση της εταιρείας δεν αφορά τους εργαζόμενους αλλά το υπουργείο: Ζήτησε 50% μείωση στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου. “Σ’ αυτό δεν είχαμε αντίρρηση”, μας επισημαίνει ο αντιπρόεδρος αλλά “για τους εργαζόμενους αυξάνονται όλα τα βασικά είδη. Η εταιρεία πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων προχωρά και σε άλλα αιτήματα”. Αντιλαμβανόμενη ότι οι εργαζόμενοι απορρίπτουν την κατάργηση του οκτάωρου, η εταιρεία προχωρά σε «εναλλακτική» πρόταση.
“Μας πρότειναν να κλείσει το εργοστάσιο τον Ιανουάριο. Δηλαδή να μην δουλέψουμε καθόλου για είκοσι μέρες και να πάρουμε δύο μέρες κανονική άδεια. Μετά από 60 μέρες απεργία να μην πληρωθούμε καθόλου και από την 1η Φεβρουαρίου να δουλέψουμε οκτάωρο με πενθήμερο. Θα προσλάμβανε και δεκαπέντε απολυμένους. Αυτά ειπώθηκαν στο Υπουργείο. Από εκεί και πέρα εμείς είπαμε ότι θέλουμε μέχρι την 1η Μάρτη να έχουν επαναπροσληφθεί όλοι οι απολυμένοι. Ένα χρονικό περιθώριο καθόλου αυστηρό, καθώς, όπως μας διαβεβαίωσαν οι εργαζόμενοι, δεν υπάρχει βέτο σε λογικό χρονικό ορίζοντα για τις επαναπροσλήψεις.
Η εταιρεία, όπως αποδείχθηκε, ακριβολογούσε με όσα έλεγε στην τριμερή στο υπουργείο. “Στην πρότασή που μας έδωσε εγγράφως”, συνεχίζει ο Ν. Χαρακόπουλος, “σημείωνε ότι μόνο το Φεβρουάριο θα δουλέψουμε οκτάωρο με πενθήμερο και θα επανεξετάσουμε το ωράριο, στα μέσα Φεβρουαρίου, ανάλογα με την οικονομική συγκυρία. Δηλαδή για ένα μόνο μήνα δεσμευόταν για οκτάωρο με πενθήμερο! Ακόμα και το ίδιο το Υπουργείο όταν πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε παραδέχτηκε ότι η εταιρεία έλεγε ψέματα. Άρα μας κοροϊδεύουν, οπότε είμαστε στο μηδέν πάλι. Την Τρίτη έχουμε και πάλι τριμερή, όπου θα γίνουν καινούριες προτάσεις. Όχι από την πλευρά του σωματείου, ότι είχαμε να πούμε το είπαμε”.
Εσείς επιμένετε στην επαναπρόσληψη και των πενήντα απολυμένων καθώς και σε οκτάωρο με πενθήμερη εργασία;
“Επαναπρόσληψη με ορίζοντα ακόμα και τρεις μήνες. Να δεσμευτεί, όμως, ότι θα πάρει όλο τον κόσμο πίσω. Και, βέβαια, οκτάωρο με πενθήμερο”.
Μέχρι σήμερα το Υπουργείο έχει καταθέσει κάποια πρόταση;
“Οι προτάσεις την Τρίτη θα είναι του Υπουργείου”.
Έχετε κάνει κάποια εκτίμηση προς τα πού θα κινηθούν οι προτάσεις του Υπουργείου;
“Πιστεύω ότι θα προτείνει κάτι στον κ. Μάνεση”.

Παναττική απεργία στις 17/1

Οι απεργοί της Χαλυβουργίας συνεχίζουν αποφασισμένοι να μην περάσουν τα μέτρα της εργοδοσίας. Ούτε βέβαια θα τους επιτρέψουν να τις χρησιμοποιήσει για να παίζει τα δικά της παιχνίδια, ώστε να αποσπάσει μεγαλύτερα προνόμια. Η συνέχιση του αγώνα και η μαζικότητα του έχει βγει έξω από τις πύλες της Χαλυβουργίας, έχει γίνει υπόθεση όλων των εργατών, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε γειτονιά και πόλη και βρίσκει μια ευρύτερη απήχηση και δημιουργεί μια νέα δυναμική. Μετά την 24ωρη απεργία στο Θριάσιο Πεδίο, με τη συμμετοχή σχεδόν όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα ακολουθήσει 24ωρη παναττική πανεργατική απεργία στις 17 Ιανουαρίου.
Για την απεργία αυτή ήδη έχουν πάρει αποφάσεις και τη στηρίζουν τα εργατικά κέντρα Αθήνας Λαυρίου και Πειραιά. Η πρωτοφανής αυτή συμπαράσταση και συμμετοχή από όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις (ομοσπονδίες και σωματεία) εκφράζει και τη γενικότερη δυσαρέσκεια και αβεβαιότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Σε δεκάδες χώρους είναι απλήρωτοι και εκβιάζονται να αποδεχτούν ατομικές συμβάσεις, με μειώσεις μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας. Γι’ αυτό η απεργία αυτή θα γίνει σίγουρα πέρα από όποια εξέλιξη και αν υπάρξει.


«Το αλάτι της γης»

Από την πρώτη ημέρα της απεργίας των χαλυβουργών οι γυναίκες τους βρέθηκαν στο πλευρό τους, στην πύλη του εργοστασίου, στις διαδηλώσεις, στις παραστάσεις στο Υπουργείο, παντού. Η συμμετοχή τους θυμίζει μια από τις καλύτερες στιγμές του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, όπως έχει αποτυπωθεί στην κινηματογραφική ταινία «Το αλάτι της γης». Στη συνέχεια δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την ομιλία της Μαρίας Δελή, γυναίκας απεργού σε συγκέντρωση συμπαράστασης στην Ελευσίνα, λίγες ημέρες πριν.
«Έχω την τιμή να είμαι σύζυγος χαλυβουργού. Ενός απεργού χαλυβουργού που αγωνίζεται μαζί με τους συναδέλφους του. (…) Αισθανόμαστε ιδιαίτερη περηφάνια που οι δικοί μας σύντροφοι επέλεξαν το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Επέλεξαν τον ηρωικό εργατικό αγώνα για να υπερασπιστούν το ψωμί και το μέλλον των παιδικών μας. (…) Εδώ που φτάσαμε, δεν έχει γυρισμό για τους χαλυβουργούς και τις οικογένειές τους. Εμείς δεν ζούμε με 500 ευρώ!
Είμαστε εδώ μαζί τους, τους στηρίζουμε. Τους δίνουμε δύναμη από τη δύναμή τους! Κουράγιο από το πείσμα τους. Θάρρος από το δίκιο του αγώνα τους! (…) Τα παιδιά μας είναι περήφανα για τους πατεράδες τους. Παίρνουν μαθήματα ζωής και αγώνα από τους χαλυβουργούς. Μαθαίνουν τώρα ότι οι εργάτες πατεράδες τους δεν σκύβουν το κεφάλι στην εκμετάλλευση και τα αφεντικά, δεν ζητιανεύουν το δίκιο τους, αγωνίζονται γι’ αυτό, παλεύουν. (…)
Βλέπουμε, όμως, πως αυτός ο αγώνας έχει περάσει τις πύλες της Χαλυβουργίας, έχει γίνει υπόθεση όλων των εργατών σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, έχει γίνει υπόθεση όλου του λαού σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό. (…)
Από την πρώτη στιγμή εκφράστηκε ένα ποτάμι αλληλεγγύης προς τους χαλυβουργούς και τις οικογένειές τους. Ένα ποτάμι αλληλεγγύης που εξελίσσεται σιγά σιγά σε χείμαρρο και μεταφέρει οικονομική ενίσχυση και τρόφιμα για τις οικογένειές μας. (…)
Για μας δεν έχει γυρισμό. Συνεχίζουμε με όλους τους εργαζόμενους. Πιο δυνατά, πιο μαζικά, πιο συλλογικά, πιο οργανωμένα, πιο ταξικά. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλης της εργατικής τάξης. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλου του λαού. Είμαστε σίγουρες ότι έτσι θα γίνει, γιατί έτσι πρέπει να γίνει».­
Πηγή : εφημ Εποχή.