Πυξίδα το κέρδος – Είδωλο το κεφάλαιο

«Ενα ακόμη μεγάλο ελληνικό εργοστάσιο φαίνεται ότι θα κλείσει, αλλά όχι λόγω της κρίσης. Η υπόθεση του εργοστασίου παραγωγής χάλυβα δείχνει πως ένα τμήμα των συνδικαλιστών δεν ενδιαφέρεται για τη διατήρηση πολύτιμων θέσεων εργασίας.. Η παράλογη στάση της Αριστεράς και των ακραίων συνδικαλιστών, σε συνδυασμό με την εχθρική στάση του κράτους έναντι των επιχειρήσεων, έχουν οδηγήσει στον αφανισμό της ελληνικής βιομηχανίας. Από την εποχή του περίφημου εργοστασίου της Πιρέλι στην Πάτρα έως τη Χαλυβουργία, οι δήθεν φιλεργατικές δυνάμεις έχουν κάνει ό,τι μπορούν ώστε να είναι πολύ δύσκολο να βρουν δουλειά οι Ελληνες που θέλουν να δουλέψουν.»

Καθημερινή – 19 Iουλίου 2012 (μια ημέρα πριν την επέμβαση των ΜΑΤ)

ΠΗΓΗ : Παραλληλογράφος 

«Αποφασισμένος να συγκρουστεί σε κοινωνικό πεδίο με όσοι θα επιχειρήσουν να βάλουν εμπόδια στις κυβερνητικές αποφάσεις…εμφανίζεται ο Πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς. Η φράση που του αποδίδεται «το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό και πρέπει η κυβέρνηση να το υπερασπιστεί με κάθε τρόπο» αποτυπώνει ανάγλυφα την αντίληψη του κ. Σαμαρά για την αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον.

Η κίνηση να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο με τη συνδρομή των ΜΑΤ αποτελεί μήνυμα πως θα πορευθεί το επόμενο διάστημα ο κ. Σαμαράς που πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την σύγκρουση με όποιον αντιδρά..»
Τα πολιτικά ανακλαστικά του Αντώνη Σαμαρά τις πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης, πραγματικά εντυπωσιάζουν.

Είχαμε χρόνια να δούμε πρωθυπουργό να παρεμβαίνει άμεσα και προσωπικά, όπου διαπιστώνει κραυγαλέες αδικίες, ή χτυπητά παραδείγματα παραβίασης της νομιμότητας…20/07/2012 από το Βήμα.Την ημέρα που τα ΜΑΤ επενέβησαν στο εργοστάσιο του Μάνεση.
Δεν μένει παρά να θαυμάσουμε την ειλικρίνεια τους. Διότι οι Σαμαράδες αυτού του τόπου ,μας παραμυθιάζουν, πως η δημοκρατία εξαρτάται από επιχειρηματίες τύπου Μάνεση ,οι οποίοι χωρίς ενδοιασμούς και με την βοήθεια του νομικού οπλοστασίου,συν των απαραίτητων χρηματοοικονομικών συνθηκών: Τα «επενδυτικά σχέδια» δύνανται να χρηματοδοτούνται με δάνεια χαμηλού κόστους από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που συνεργάζονται με το Εθνικό Ταμείο Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης (ΕΤΕΑΝ), που ταυτόχρονα με τις φοροαπαλλαγές , την δημόσια επιχορήγηση,την ανάπτυξη των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην επικράτεια,ανεπαρκή φορολόγηση, αδασμολόγητη εισαγωγή εξοπλισμού, και πρώτων υλών, ελεύθερες εξαγωγές, ελεύθερη μεταφορά κερδών και κεφαλαίων, απλοποίηση διαδικασίας οργάνωσης, προνομιακό κανονιστικό καθεστώς λειτουργίας, παραχώρηση δημόσιας περιουσίας ,ευέλικτο δουλοκτητικό εργασιακό καθεστώς που εξασφαλίζει πάμφθηνη εργασία. Σε αυτό το χρηματοοικονομικό πλαίσιο λοιπόν, ο κάθε Μάνεσης μπορεί να μεταμορφώσει τον προσωπικό του πλούτο σε πηγή ευημερίας όλου του λαού. Για το καλό του λαού λοιπόν ο Μάνεσης ως μέλος του ΔΣ της ΑΛΦΑ τράπεζας εξασφάλισε δάνειο-μαμούθ 265 εκατ. ευρώ λίγο πριν ανακοινώσει το πρόγραμμα περικοπών στους εργαζόμενους. . Στις 25 Μαίου ο Μάνεσης παραιτήθηκε από το ΔΣ της Alpha Bank για “προσωπικούς λόγους”
Για το καλό του λαού φρόντισε και η κυβέρνηση δίνοντας άδεια να κατασκευάσει δικό του λιμάνι μπροστά από το χαλυβουργείο μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό της Ελευσίνας. Σχετική απόφαση του υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (αριθμ. πρωτ. 189750) με την υπογραφή του υπουργού Γ. Παπακωνσταντίνου και με ημερομηνία 3 Φλεβάρη 2012.
Για το καλό του λαού ο Μάνεσης Είναι στέλεχος στην εταιρεία διαχείρισης επενδύσεων Castalia Fund Management, με έδρα το Λονδίνο, η οποία διαχειρίζεται διάφορα επενδυτικά κεφάλαια. Σε ένα από αυτά το Castalia Springs, είναι διευθυντής. Το fund αυτό παίρνει θέσεις σε παράγωγα προϊόντα που σχετίζονται με τις τιμές των ναυτιλιακών ναύλων. Άλλα επενδυτικά κεφάλαια της Castalia ασχολούνται με παράγωγα προϊόντα εμπορευμάτων όπως είναι ο χάλυβας. Παράγωγα προϊόντα; Fund με έδρα το Λονδίνο;
Στον αντίποδα το απόλυτο κακό είναι το δημόσιο, τα εργασιακά σωματεία,η συνδικαλιστική δράση, απεργίες, συλλαλητήρια, αμφισβήτηση του συστήματος και γενικά κάθε πολιτική πράξη αντίστασης, το δικαίωμα του λαού να αντιπαλεύει την άδικη αντιλαϊκή πολιτική, εξωραΐζεται και ενοχοποιείται από πρόθυμους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα στην διαδικασία λήψης αποφάσεων να παρακάμπτουν και να αποφεύγουν τις δημοκρατικές διαδικασίες για χάρη ιδιωτικών εταιριών ή υπερεθνικών οργανισμών. Και το πράττουν αυτό σίγουροι, γιατί στηρίζονται στην μεταβληκότιτα στην αδράνεια και στις υπαρκτές διαιρέσεις ακόμα και των εργατών. Πόσο μάλλον του συνόλου της κοινωνίας.
Το συμπέρασμα που εξάγεται από τα παραπάνω είναι πως πολιτικό προσωπικό και δημοσιογραφικές αποφύσεις, συμφωνούν πως η «δημοκρατία» και οι νόμοι τους είναι ταυτόσημοι όροι με την πίστη τους στην «ελεύθερη» επιχειρηματικότητα. Ταυτόχρονα εμφανίζονται και υπερασπιστές του δικαιώματος της εργασίας έστω και με δουλικούς μισθούς και κανόνες, και μεταχειρίζονται τον μισθό του εργάτη ως όπλο εκβιασμού απειλώντας τον με ανεργία. «Είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές με την συμφωνία και των δυο πλευρών αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι» λένε.
Την αμοιβή δηλαδή του εργάτη την μεταχειρίζονται σαν αυτός να μην εξαρτάτε από τον μισθό του για να πληρώσει το νοίκι του , το ρεύμα του το νερό του, το τηλέφωνο του, να θρέψει την οικογένεια του και να αναθρέψει τα παιδιά του. Ως να μην δικαιούνται αξιοπρεπείς μισθούς, και ασφάλιση, βασική προϋπόθεση για την επιβίωσή του.
Η ανεργία όμως είναι κάτι επιθυμητό στην «απελευθερωμένη οικονομία» επειδή αποκτά ο επενδυτής εφεδρεία φοβισμένου εργατικού δυναμικού που η ανεύρεση του όποιου μεροκάματου γίνεται σε αυτό το στάδιο ο στόχος ζωής.
Έτσι ο «επενδυτής» είναι ευχαριστημένος γιατί κρατά το εργατικό «κόστος» στα επίπεδα δουλοπαροικίας. Ταυτόχρονα ακόμα και αυτοί που εργάζονται σε αυτές τις συνθήκες βρίσκονται σε κατάσταση αιώνιας προσωρινότητας κάτι που ο «επενδυτής» φροντίζει να είναι ξεκάθαρο αυτό στον εργάτη. Δε λέω, αυτή η μέθοδος είναι αρκετά προσοδοφόρα.
Και όλα αυτά γιατί οι κεφαλαιοκράτες , τα μονοπώλια, οι πολυεθνικές επιδιώκουν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Να είναι «φθηνότεροι» με το να πληρώνουν όσο γίνεται λιγότερο τους «δικούς τους εργάτες», ώστε να κερδίζουν από τους ανταγωνιστές τους μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που ο εργάτης δημιουργεί και αυτοί – οι κηφήνες – όλοι μαζί τον σφετερίζονται!

Πυξίδα το κέρδος τους. Είδωλο το κεφάλαιο

Ωστόσο μιλούν και για την «παράλογη στάση της Αριστεράς και των ακραίων συνδικαλιστών (που) Από την εποχή του περίφημου εργοστασίου της Πιρέλι στην Πάτρα έως τη Χαλυβουργία, οι δήθεν φιλεργατικές δυνάμεις έχουν κάνει ό,τι μπορούν ώστε να είναι πολύ δύσκολο να βρουν δουλειά οι Ελληνες που θέλουν να δουλέψουν.»

Η Πιρέλι λοιπόν… όπως MISKO
Σεπτέμβριος 1997. Η πολυεθνική BARILLA που από το 1991,εχει εξαγοράσει την MISKO προχωρά στο κλείσιμο του εργοστασίου της ΜΙΣΚΟ στην Πάτρα απολύοντας κατά δεκάδες τους εργαζόμενους. Οι εργάτες αντιδρούν με απεργίες και καταλήψεις. Ο γενικός διευθυντής της ΜΠΑΡΙΛΑ, Ν. Σοφοκλέους ανακοινώνει ένα “επενδυτικό πρόγραμμα” που δεν θα πραγματοποιηθεί στην Πάτρα αλλά σε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Γιατί; Η δημόσια χρηματοδότηση από το υπουργείο Ανάπτυξης θα δινόταν με το πρόσχημα της τεχνολογικής βελτίωσης, μείωσης κόστους και μεταφοράς σε άλλη περιοχή με μεγαλύτερη ανεργία του εργοστασίου.
Στο μεταξύ και με αφορμή τις απεργίες και τις καταλήψεις στο εργοστάσιο, ο Ψυχάρης αρθογράφος τότε του «βήματος» έγραφε: “η αδιαλλαξία των συνδικαλιστών με προπηλακισμούς, ξυλοδαρμούς κλπ. οδηγεί στο κλείσιμο του εργοστασίου της ΜΙΣΚΟ, όπως έγινε παλιότερα με την ΠΙΡΕΛΛΙ”.
Οι απεργοί μηνύουν τον Ψυχάρη και ως μάρτυρες υπερασπίσεως του στο δικαστήριο εμφανίζονται οι Χρ. Πρωτόπαππας και ο Ρ. Σπυρόπουλος. Υπάρχει, άραγε, κανείς που να ξαφνιάζεται από το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι βρίσκουν απέναντί τους – και μάλιστα στο πλευρό του συγκροτήματος Λαμπράκη – τον πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΕ και τον πρώην συνδικαλιστή και αργότερα διοικητή του ΟΑΕΔ;
Ο τότε υφυπουργός Εργασίας Πρωτόπαππας ειπε πως “… το δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ είναι απολύτως αληθές και σαφώς δεν είναι συκοφαντικό, γιατί στο γραφείο μου έγινε σύσκεψη για να βρεθεί συναινετική λύση για τη μείωση του προσωπικού. Ταυτόχρονα εκφράζει την αγωνία των συντακτών της εφημερίδας για το επενδυτικό κλίμα”! Και ο Ρ. Σπυρόπουλος ειπε πως “… θεωρώ ότι ο κορμός της πληροφορίας είναι αληθινός. Η πρωτοβουλία του Πρωτόπαππα δεν ολοκληρώθηκε με ευθύνη των επικεφαλής του Σωματείου της ΜΙΣΚΟ”!
Το αποτέλεσμα: Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε οι διήμερες εκδηλώσεις των εγκαινίων της νέας υπερσύγχρονης μονάδας παραγωγής ζυμαρικών της MISKO-BARILLA στον Eλαιώνα Bοιωτίας.
Tα εγκαίνια τελέστηκαν από τον Yφυπουργό Eργασίας κ. X. Πρωτόπαπα και τον εορτασμό τίμησαν με την παρουσία τους ο κ. Guido BARILLA, Πρόεδρος του ομίλου Barilla και ο κ. Paolo BARILLA, Aντιπρόεδρος του ομίλου BARILLA.
H στρατηγική αυτή επένδυση της MISKO-BARILLA, ύψους 10 δισ. δρχ., αποτελεί τη μεγαλύτερη επένδυση που έγινε ποτέ στο χώρο των ζυμαρικών στα Bαλκάνια και μία από τις μεγαλύτερες στην Eυρώπη. http://www.plant-management.gr/index.php?id=311
Η Πιρελι λοιπόν…όπως
GOODYEAR

Η λειτουργία του εργοστασίου ξεκίνησε το 1978. Τα οικονομικά αποτελέσματα που κατέγραφε ήταν αξιοζήλευτα για τις επιχειρήσεις της εταιρείας σε άλλες χώρες. Ενδεικτικά, οι πωλήσεις της Goodyear Hellas, από 15,2 δισ. δρχ. το 1992, έφτασαν στα 18 δισ. δρχ. το 1993 και στα 23,3 δισ. δρχ. το 1995. Αντίστοιχα, τα κέρδη της επιχείρησης στην Ελλάδα, από το 1 δισ. δρχ. το 1992 διαμορφώθηκαν στα 1,8 δισ. το 1994 και στα 1,7 δισ. το 1995. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στα οικονομικά φύλλα της εποχής, η μέση απόδοση των ιδίων κεφαλαίων ξεπερνούσε ακόμα και το 35%!
Και όμως το εργοστάσιο στην Ελλάδα έκλεισε το 1996. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε στις 22/6/96 η GOODYEAR ,παραδεχόταν ότι το λουκέτο στη Σίνδο ήταν αποτέλεσμα «διαρθρωτικών αλλαγών στην ευρωπαϊκή στρατηγική της εταιρείας στην παραγωγή ελαστικών».

Το βήμα 27/8/1996 για κλείσιμο του εργοστασίων της Goodyear στη Σίνδο έγραψε «Κάποιες θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα κερδίζουν για λογαριασμό τους τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάποιες τη χάνουν. Οι πολυεθνικές συγκεντρώνουν λοιπόν τις δραστηριότητές τους σε ορισμένες χώρες, συνεκτιμώντας το κόστος παραγωγής και πολλά άλλα κριτήρια. Αυτό συμβαίνει και με την Goodyear».
Στο ίδιο ρεπορτάζ, το ΒΗΜΑ αναφερόταν και σε δήλωση του τότε προέδρου της Goodyear, Samir F. Gibara, ο οποίος, λίγους μήνες πριν το λουκέτο στη Σίνδο, είχε ανακοινώσει κέρδη – ρεκόρ για την πολυεθνική, εξαγγέλλοντας ταυτόχρονα «γεωγραφική διαφοροποίηση της παραγωγικής ικανότητας…».

Τι είναι όμως η «γεωγραφική διαφοροποίηση της παραγωγής;»
Ας ανατρέξουμε στον Τζον Ερμάτινγκερ πρόεδρο της Levi καθώς εξηγεί την απόφαση της εταιρίας να κλείσει και τα 22 εργοστάσια σε ΗΠΑ και Καναδά και να απολύσει 13000 εργάτες από τον Νοέμβριο του 1997 έως τον Φεβρουάριο του 1999.
« Η μετακίνηση …. της βιομηχανικής μας παραγωγής από τις ΗΠΑ και τον Καναδά σε εργολήπτες θα προσδώσει στην εταιρεία μας μεγαλύτερη ευελιξία…Αυτά είναι κρίσιμα βήματα αν θέλουμε να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί.»
Και οι εργάτες τι είναι; Ένα υλικό που απομένει . Διότι η ίδια η παραγωγή βιομηχανική μα ακόμα και η αγροτική υποτιμάται προκειμένου οι εταιρίες να βρουν εργολάβους και κράτη νάνους οι οποίοι θα παράγουν ανέξοδα τα προϊόντα τους.
Τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια ο καπιταλισμός προσπαθεί να αναδομήσει την παγκοσμιοποιημένη προς όφελος μερικών εκατοντάδων πολυεθνικών οικονομία. Οι εταιρείες αυτές παραμένουν ως έδρα σε λίγες αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, στις οποίες εδρεύουν τα επιτελεία των πολυεθνικών, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος, μετατρέπεται σε εξαρτημένη ζώνη από τα δοσμένα κριτήρια κέρδους ή ζημιών των πολυεθνικών. Η αλλαγή αυτή συνέβη παράλληλα με τη ραγδαία ανάπτυξη των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην επικράτεια συνήθως υπανάπτυκτων χωρών οι οποίες με στόχο την προσέλκυση εξαγωγικά προσανατολισμένων βιομηχανιών από το εξωτερικό προσέφεραν προνομιακό καθεστώς λειτουργίας έναντι των εγχώριων καπιταλιστικών επιχειρήσεων.
Αυτό το καθεστώς έδωσε το δικαίωμα στις πολυεθνικές να ξεφορτωθούν τα εργοστάσια τους. Λογικό. Τώρα πια δεν έχουν ανάγκη να ξοδεύουν κεφάλαια σε μηχανήματα ,στην συντήρηση τους, στην ενδεχόμενη αλλαγή τους ,να πληρώνουν φόρους, να εισάγουν πρώτες ύλες, να ακολουθούν την νομοθεσία, και κύρια να απασχολούν οι ίδιες προσωπικό που η αμοιβή του θα έπρεπε να καθορίζεται μετά από διαπραγματεύσεις με «ορδές συντεχνιών για να του τα αρπάζουν(του επενδυτή) λίγα λίγα ..» όπως σωστά λέει το εξάρτημα Μανδραβέλης.

Ποια είναι όμως τα αποτελέσματα σε χώρες όπου εφαρμόζονται οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες;
Οι ΕΟΖ είναι υπεύθυνες για την απορρύθμιση των εγχώριων αγορών εργασίας, την οικονομική εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού. Ακόμη πιο περιορισμένη ήταν η επίδραση των ΕΟΖ στην τεχνολογική αναβάθμιση μιας χώρας. Σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται γι’ αυτό η αδύναμη σύνδεση των ΕΟΖ με την εγχώρια οικονομία και η ασήμαντη χρήση πρώτων υλών από τις ξένες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτές.

Ενα τελευταίο ζήτημα είναι οι δραματικές επιπτώσεις που οι ΕΟΖ προκάλεσαν στις εγχώριες αγορές εργασίας, απόρροια του ειδικού κανονιστικού καθεστώτος που χορηγήθηκε στις ξένες επιχειρήσεις.
Πολυάριθμες μελέτες και εκθέσεις διεθνών οργανισμών έχουν δείξει ότι στις περισσότερες από τις χιλιάδες ΕΟΖ που υπάρχουν σήμερα επικρατεί εργασιακός μεσαίωνας:
Παραβίαση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, υποχρεωτικές υπερωρίες, εργασιακή ανασφάλεια, υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας, χρήση πιεστικών πρακτικών προκειμένου να επιτευχθούν οι προθεσμίες και τα πλάνα της παραγωγής, εξάντληση του ανθρώπινου κεφαλαίου, στυγνή εκμετάλλευση, απαγόρευση του συνδικαλισμού.

Επομένως, μια οδός… σωτηρίας υπάρχει:
Η απόδοση στον εργαζόμενο λαό όλου του πλούτου που αυτός – και μόνο αυτός – δημιουργεί. Εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η απαλλαγή της κοινωνίας από το εξωφρενικό κόστος και από το αφόρητο βάρος που επιφέρει πάνω στο σώμα της η αδυσώπητη βδέλλα, η τάξη των κεφαλαιοκρατών.
Βάρος και κόστος για την κοινωνία δεν είναι ο εργάτης, είναι τα μονοπώλια, είναι οι κεφαλαιοκράτες και τα κέρδη τους.