Τι πραγματικά συμβαίνει στην Τουρκία

Εδώ και καιρό η κυβέρνηση του Ερντογάν εφάρμοζε μία σειρά πολιτικών για το περιβάλλον όπου σήμαινε καταστροφή. Δεκάδες φράγματα, καταστροφή δασών, κατεδάφιση ιστορικών κτιρίων όπως ο κινηματογράφος Εμέκ όπου είχαν περάσει σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί απ’ το 1950 και μετά ή κατεδάφιση του αγάλματος που συμβόλιζε την αδελφοσύνη με τον αρμένικο λαό. Στο Αιγαίο ολόκληρες περιοχές χαρίστηκαν στις πολυεθνικές εταιρίες χρυσού που χρησιμοποιούν τόνους κυανίου το οποίο έχει τεράστιες συνέπειες για εκατοντάδες χρόνια στη φύση.

 Σεϊτ Αλντογάν πηγή : aristeroblog


Όλα αυτά τα πράγματα εδώ και μερικά χρόνια είχαν δημιουργήσει ένα κίνημα που αποτελούνταν όχι μόνο απ’ τους ευαίσθητους πολίτες για το περιβάλλον αλλά απ’ τους εργάτες, εργαζόμενους, διανοούμενους, ιστορικούς, νεολαία, ιδιαίτερα τους αγρότες. Η τελευταία απόφαση της κυβέρνησης ήταν να αναπλάσει την πλατεία Ταξίμ και να φτιαχτεί ένα κτίριο που υπήρχε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ώστε δοθεί στις μονοπωλιακές εταιρίες ως εμπορικό κέντρο, τζαμί και άλλες υπηρεσίες. Φαίνεται πως ο χώρος δεν τους έφτανε και ξεκίνησαν να χαλάσουν και το χώρο αναψυχής πάρκο Γκεζί που βρίσκεται δίπλα στο Ταξίμ.

 

Ο κόσμος εδώ και δύο εβδομάδες είχε μαζευτεί στην πλατεία και είχαν κατασκηνώσει για να αποτρέψουν το κόψιμο των δέντρων. Τελικά πριν 11 μέρες προς το πρωί η αστυνομία επιτέθηκε ενάντια στον κόσμο χωρίς να προλάβουν να αντιδράσουν εκείνοι που βρισκόταν εκεί. Η αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις, έσκισε και έβαλαν φωτιά στις σκηνές. Αυτό ήταν το ξεχείλισμα του ποτηριού. Η νεολαία, γυναικείες οργανώσεις, πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, διανοούμενοι, οικολόγοι, καλλιτέχνες μαζεύτηκαν και δημιούργησαν μία ανθρώπινη ασπίδα ενάντια στην επίθεση. Μέσα σε δύο μέρες τα γεγονότα βγήκαν απ’ τον έλεγχο της κυβέρνησης και απλώθηκαν παντού. Σε πάνω από 50 πόλεις και ίσως σε περισσότερες κωμοπόλεις μετατράπηκαν επί μέρες σε πεδίο μάχης.

 

Η αρχή της λαϊκής αυτής αντίστασης ξεκίνησε απ’ το συγκεκριμένο γεγονός. Δηλ. το Ταξίμ ήταν η σπίθα που προκάλεσε έκρηξη σχεδόν σε όλη την Τουρκία και το Κουρδιστάν. Ένα πράγμα πρέπει να ξεκαθαριστεί. Η αρχή των γεγονότων και ο χαρακτήρας που πήρε είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν περιορίστηκε με τις απαιτήσεις για την πλατεία Ταξίμ αλλά μετατράπηκε σε έναν αγώνα ενάντια στο καθεστώς, ενάντια στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης.

 

Η κυβέρνηση του Ερντογάν με αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και ρητορείες έγινε κυβέρνηση. Ο Ερντογάν συνεχίζει ακόμα και τώρα να παρουσιάζει το κόμμα του ως κόμμα καταπιεσμένων που δέχτηκε πολλές επιθέσεις απ’ το σύνταγμα των στρατηγών, των φιλοχουντικών, του στρατού αλλά και του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος. Ο Ερντογάν χρησιμοποίησε πολύ καλά αυτό το πλαίσιο και απέκτησε μία σοβαρή κοινωνική βάση.

 

Όμως ιδιαίτερα τα τελευταία δύο με τρία χρόνια ξεκίνησε να γίνει πιο σαφές το πραγματικό πρόσωπο της κυβέρνησης και ο Ερντογάν ανέλαβε τον πιο έμπιστο εργολάβο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με την υποστήριξη αυτών των δυνάμεων έκλεισε πολλές σελίδες με τους στρατηγούς και άνοιξε ένα καινούργιο δρόμο μπροστά στο κεφάλαιο της Τουρκίας ο οποίος ζήταγε όχι μία κυβέρνηση που να συνεργάζεται καλά με τους ιμπεριαλιστές αλλά και να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία επεκτατική πολιτική που απαιτείται. Πάνω σ’ αυτή την επεκτατική πολιτική η Τουρκία έκανε παρεμβάσεις δυναμικά σε όλες τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, ακόμα και στρατιωτικές επιθέσεις στη Συρία, Λιβύη, Ιράκ. Ταυτίστηκε σχεδόν πλήρως με την πολιτική της Αμερικής στο Ιράν. Παρόλη την διαφορετική εικόνα που δημιουργήθηκε στην κοινή γνώμη και με το Ισραήλ καλυτέρεψε τις σχέσεις.

 

Ενώ στην εσωτερική πολιτική η κυβέρνηση του Ερντογάν ολοκλήρωσε όλα τα κενά που είχαν δημιουργηθεί απ’ τη χούντα μέχρι σήμερα. Δηλ. εφαρμόστηκε πλήρως η πολιτική του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ιδιωτικοποιήσεις έγιναν, η αγορά εργασίας έπιασε πάτο, καταργήθηκαν εργατικά δικαιώματα με πακέτο νομοσχεδίων, εφαρμόστηκε η Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ, δημιουργήθηκαν όλες οι ευνοϊκές συνθήκες για τις πολυεθνικές εταιρίες, εφαρμόστηκαν πολιτικές στην Υγεία, Παιδεία, και ασφάλεια που καταδίκαζαν τον κόσμο ακόμα περισσότερο στη φτώχεια αλλά άνοιξαν καινούργιο πεδίο κέρδους για το κεφάλαιο. Απ’ την άλλη μεριά δημιουργήθηκε ένα τεράστιο ισλαμικό κεφάλαιο που ήρθε κατά μέτωπο με διάφορες μερίδες της αστικής τάξης όπως επιχειρήσεις του στρατού, στον τομέα των τραπεζών, κερδοφόρες επενδύσεις.

 

Δεν έφτασαν αυτά και η κυβέρνηση του Ερντογάν προχώρησε στον εκφασισμό της κοινωνίας σε κάθε επίπεδο. Περιορισμός στο Ιντερνετ, απαγόρευση της κατανάλωσης αλκοόλ σε πολλές συνοικίες, παρέμβαση στην ένδυση σε κοινόχρηστους χώρους και υπηρεσίες, εφαρμογή θρησκευτικών συντηρητικών πολιτικών.  Ο Ερντογάν ξεκίνησε να επέμβει ακόμα και στις οικογένειες, ότι κάθε γυναίκα πρέπει να κάνει τρία παιδιά, ότι η έκτρωση είναι δολοφονία, ότι ο φερετζές είναι ένα ιερό δικαίωμα. Κατηγορούσε τους καλλιτέχνες, καθοδήγησε την δικαιοσύνη, ακόμα έκανε παρέμβαση και στο πώς πρέπει να ντύνονται οι ηθοποιοί στις σειρές. Έβαλε τα ονόματα των δολοφόνων των αλεβιτών στις υπηρεσίες και στα έργα.

 

Στο κουρδικό ζήτημα χρόνια ολόκληρα εφαρμόστηκαν πολιτικές εξόντωσης, τα μαχητικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τα χωριά, σκότωσαν ομαδικά γυναικόπαιδα και χιλιάδες αγωνιστές κλείστηκαν στις φυλακές με βαριές κατηγορίες που ήταν προϊόν κατασκευάσματος. Δεκάδες γεγονότα με στοιχεία σκεπάστηκαν με την φανερή πολιτική προσπάθεια της κυβέρνησης.

 

Η κυβέρνηση του Ερντογάν και ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία αναφέρουν ότι η οικονομική ανάπτυξη είναι μεταξύ 5 - 9% και ότι η ευημερία έχει αγκαλιάσει ολόκληρη την κοινωνία. Μία τεράστια συσσώρευση του κεφαλαίου είναι αλήθεια ότι υπάρχει όμως οι μάζες δεν έχουν μία καλυτέρευση της ζωής σύμφωνα με την οικονομική ανάπτυξη που υποστηρίζει η κυβέρνηση. Ιδιαίτερα στον τομέα της υγείας υπάρχει άγρια εκμετάλλευση και οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλέψουν 3 μέρες για ένα κιλό κρέας. Τα ελαστικά ωράρια καλά κρατούν και παντού έχουν μπει οι εργολάβοι.

 

Όλες αυτές η ασφυξία, η εκμετάλλευση και καταπίεση έσκασε απ’ τη σπίθα του Ταξίμ. Είναι ξεκάθαρο ότι όλες οι εκμεταλλευόμενες τάξεις και στρώματα επιβεβαιώνουν ότι η αιτία της έκρηξης βεβαίως και δεν είναι τα περιβαλλοντολογικά ζητήματα. Όμως η κυβέρνηση συνεχώς προσπαθεί να επικρατήσει η προπαγάνδα ότι τα γεγονότα στην πλατεία Ταξίμ ξεκίνησαν από τα περιβαλλοντολογικά ζητήματα όμως οι «παράνομες οργανώσεις» και ο «ξένος δάκτυλος» προσπαθούν να βγάλουν όφελος απ’ αυτό. Οι πρώτες αντιδράσεις και τα επανειλημμένα «συγνώμη» της κυβέρνησης και η ομολογία «υπερβολική χρήση δακρυγόνων και βίας» σε πρώτη φάση έδειξε ότι η κυβέρνηση βρέθηκε σε αμηχανία και οι μάζες μέσα σε λίγες μέρες κατάλαβαν τη δύναμη και την αυτοπεποίθησή τους. Ύστερα απ’ το πρώτο σοκ η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπεράσει τις αδυναμίες που είχε μπροστά στη λαϊκή αντίσταση. Ο Ερντογάν φαίνεται ότι με διάφορες προβοκάτσιες και προπαγάνδα θα προσπαθήσει να συντρίψει τον λαϊκό ξεσηκωμό που ήδη έχει ένα σωρό κατακτήσεις για μελλοντικούς αγώνες.

 

Σε όλες τις διαδηλώσεις τα συνθήματα έδειχναν ότι ο αυθόρμητος ξεσηκωμός των μαζών έχει βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο. «Ψωμί, δουλειά, Παιδεία», «ενωμένοι ενάντια στο φασισμό», «να παραιτηθεί η κυβέρνηση», «θάνατος στο φασισμό, λευτεριά στο λαό» ήταν μερικά απ’ αυτά τα συνθήματα που βεβαιώνουν αυτό το περιεχόμενο.

 

Καταρχήν η συγκεκριμένη αντίσταση θα αλλάξει πολλά πράγματα και στη σημερινή πολιτική κατάσταση της Τουρκίας αλλά και τις πολιτικές γραμμές των αριστερών οργανώσεων. Οι οργανώσεις που εδώ και δεκαετίες υποστηρίζουν «ριζοσπαστικό αγώνα» εκτός απ’ τις μάζες κατάλαβαν για άλλη μία φορά ότι η επανάσταση και οι κοινωνικές αλλαγές είναι έργο των μαζών. Αλλά ταυτόχρονα η αριστερά θα καταλάβει καλύτερα ότι οι καινούργιες συνθήκες απαιτούν ανάλογη δραστηριότητα και οργάνωση. Είναι μια πραγματικότητα ότι ο ταξικός αγώνας δεν μπαίνει σε φόρμουλες αλλά οι μάζες χαράζουν με το δικό τους τρόπο και δημιουργούν δραστηριότητες σύμφωνα στην απαίτηση του υπαρκτού αγώνα και όχι στις φόρμουλες.

 

Φυσικά η αντίσταση των μαζών έδειξε και την αδυναμία των αριστερών οργανώσεων. Σχεδόν όλες οι αριστερές οργανώσεις πήραν μέρος με όλη τους τη δύναμη στους αγώνες όμως έδειξαν ότι βρίσκονται πίσω απ’ τις υποκειμενικές συνθήκες. Φυσικά και μία μερίδα της αριστεράς που έχουν επιρροή μέσα στα συνδικάτα, τη νεολαία έπαιξαν και παίζουν σημαντικό ρόλο.

 

Ένα απ’ τα κύρια χαρακτηριστικά των εξελίξεων ήταν ο ενωμένος αγώνας των εργατών, εργαζομένων και όλων των διαδηλωτών. Η γενική απεργία των δημοσίων υπαλλήλων και της Συνομοσπονδίας Εργατών έδειξε ότι η πραγματική δύναμη των μαζών αποδεικνύεται όταν σταματάει η παραγωγή και οι παραγωγικές δυνάμεις ενώνουν τη φωνή τους με τα υπόλοιπα εκμεταλλευόμενα στρώματα και τάξεις. Στις γενικές απεργίες κατέβηκαν δεκάδες χιλιάδες εργάτες και εργαζόμενοι που ήταν υπερδιπλάσιοι των προηγούμενων διαδηλώσεων. Το ζήτημα είναι ακριβώς αυτό. Η δύναμη της εργατικής τάξης, των εργαζομένων να ενωθεί με όλα τα στρώματα, τους κοινωνικούς φορείς κ.α.

 

Τις επόμενες μέρες πιστεύω πως θα υπάρξει έντονη συζήτηση και εκτιμήσεις για τη στάση του κουρδικού κινήματος. Το κουρδικό κίνημα είναι εξοπλισμένο με όλα τα απαραίτητα και μπορούσε να πάρει μία σημαντική και δυναμική θέση. Στις κουρδικές πόλεις δεν πραγματοποιήθηκαν οι αναμενόμενες μαζικές διαδηλώσεις. Φυσικά αυτό έχει σχέση με τις πολιτικές θέσεις και στάσεις των κουρδικών οργανώσεων. Ενώ εάν υπήρχε μία δυναμική στάση αυτό θα ήταν πολύ εποικοδομητικό για την φιλία και τον κοινό αγώνα των δύο λαών. Αλλά και πιο δυνατό μέτωπο ενάντια στο καθεστώς. Η πρώτη στάση του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) έδειχνε μία ουδέτερη θέση απ’ την οποία δεν ωφελήθηκε το κίνημα. Αναμφισβήτητα αυτή η στάση έχει σχέση με τις συνομιλίες που έχουν ξεκινήσει με το καθεστώς.

 

Γύρω απ’ τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις υπάρχουν διάφορες αντιλήψεις και πολλοί κάνουν κριτική ότι η «εθνικιστική αριστερά» παίζει ρόλο και ο ξεσηκωμός έχει χαρακτηριστικά ενός αυθόρμητου αγώνα που γέρνει προς αυτόν τον εθνικισμό. Αυτοί για να επιβεβαιώσουν την κριτική τους δείχνουν ως στοιχείο τον υπερβολικό αριθμό της τουρκικής σημαίας και των συνθημάτων.

 

Καταρχήν οι διαδηλωτές όντως ανήκουν σε διάφορα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Νέοι, μαθητές, φοιτητές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι. Όμως σε τελευταία ανάλυση και χαρακτηριστικό αυτών των δυνάμεων ήταν και είναι ότι ανήκουν στη λαϊκή οικογένεια που αντιμετωπίζει όλες τις εκμεταλλεύσεις και τις πιέσεις. Στα γεγονότα έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο οι νέοι εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές. Ενώ σήμερα είναι πολύ πιο ξεκάθαρος το ταξικός προορισμός αυτών των μαζών. Οι εθνικιστές στην αρχή προσπαθούσαν να μπουν στις συγκεντρώσεις με μικρές οργανωμένες δυνάμεις οι οποίοι είτε απομονώθηκαν είτε διώχτηκαν απ’ τους διαδηλωτές. Ύστερα απ’ αυτή την αντίδραση έμπαιναν μεμονωμένα μέσα στον κόσμο αλλά ταυτόχρονα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επί μέρες μοίραζε την τουρκική σημαία. Ιδιαίτερη ήταν η προβοκατόρικη στάση του Εργατικού Κόμματος (ΙΡ – μία οργάνωση προβοκατόρικη που υποστηρίζεται απ’ τον στρατό και τους παρακρατικούς-Εργενεκόν). Φυσικά όπως το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ακόμα και οι παρακρατικοί στρατηγών προσπαθούν να υπονομεύσουν τη λαϊκή αντίσταση. Όμως αυτό δεν μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα και την ουσία του λαϊκού κινήματος.