Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Χριστουγεννιάτικος μποναμάς μισού τρισ. ευρώ από την ΕΚΤ προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες


Εκατοντάδες δισ. ευρώ αποφάσισε να διοχετεύσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στις τράπεζες,

μια κίνηση που ο Μάριο Ντράγκι, διοικητής της, ανήγγειλε στο πλήρως υποβαθμισμένο, άβουλο και σε ρόλο βιτρίνας Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο Ντράγκι, με δραματικό ύφος, ανέφερε ότι επίκειται μεγάλη πιστωτική κρίση εάν δεν δώσει κι άλλα χρήματα στις τράπεζες η ΕΚΤ. Σε έκθεση της ΕΚΤ την περασμένη Δευτέρα αναφερόταν ότι οι αυξανόμενες εντάσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές παίρνουν διαστάσεις συστημικής κρίσης που είχε να δει ο καπιταλιστικός κόσμος από την κατάρρευση της Lehman Brothers, πριν από τρία χρόνια. Το μόνιμο ρεφραίν είναι ότι “δίνουμε χρήματα στις τράπεζες για να τα δανείσουν στις επιχειρήσεις και στους καταναλωτές”, οι οποίοι δεν τα βλέπουν ποτέ, όπως μαρτυρεί η πιστωτική ασφυξία που έχουν επιβάλει σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα και αλλού, που κλείνουν σωρηδόν.
Στη συνέχεια η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι εφάρμοζε ένα πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης μέσω του οποίου θα παρείχε απεριόριστα ποσά χρήματος στις τράπεζες με επιτόκιο 1% για τρία χρόνια, και την Τετάρτη 21/12, 523 ευρωπαϊκές τράπεζες έσπευσαν να αδράξουν την ευκαιρία και να δανειστούν μισό τρισ. ευρώ. Το πρόγραμμα υποστηρίχτηκε από αρκετούς Ευρωπαίους ηγέτες με πρώτο και καλύτερο τον Ν. Σαρκοζί, ο οποίος εμφανίστηκε προστάτης των “χειμαζόμενων” οικονομιών της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας. Οι τράπεζες, με το αζημίωτο βέβαια αφού δανείζουν με επιτόκια πολλαπλάσια αυτών με τα οποία δανείζονται, “θα μπορέσουν να αγοράσουν ομόλογα αυτών των χωρών”.
Ενώ, με αυτό τον τρόπο, η ΕΚΤ ενισχύει αφειδώς τη δύναμη μιας χρηματοπιστωτικής ελίτ που απαιτεί δραστικά μέτρα περαιτέρω λιτότητας και κατεδάφισης κοινωνικών κατακτήσεων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Royal Bank of Scotland (RBS), από τα 489,2 δισ που πήραν οι τράπεζες τα δύο τρίτα θα χρησιμοποιηθούν για να αναχρηματοδοτήσουν τα αποθεματικά τους και να προωθηθούν σε βραχυπρόθεσμα δάνεια. Σύμφωνα δε με το Reuters η μερίδα του λέοντος –116 δισ. ευρώ-- πήγε σε ιταλικές τράπεζες, όπως η UniCredit και η Intesa, ππου είναι οι μεγαλύτεροι επενδυτές σε ιταλικά ομόλογα και η πρώτη προτεραιότητά τους είναι όχι να αγοράσουν καινούργια, αλλά να ξεφορτωθούν αυτά που έχουν. Η ΕΚΤ τους επιτρέπει να κάνουν ακριβώς αυτό αφού τα ομόλογα αποτελούν μορφή εγγύησης που της δίνεται ως αντάλλαγμα για τα πιο πρόσφατα δάνεια.
Η βρετανική εφημερίδα Daily Telegraph γράφει σχετικά: “Οι τράπεζες που έχουν πρόσβαση σε φθηνά κεφάλαια από την ΕΚΤ θα τα δανείσουν με χαμηλότερο ρίσκο σε μεγάλες εταιρίες για να βγάλουν εύκολο κέρδος και να αποκαταστήσουν τα έσοδά τους να αναζωογονήσουν τους ζωντανούς-νεκρούς προϋπολογισμούς τους και βέβαια να δώσουν τα γνωστά μπόνους [στα στελέχη τους]”
Οι διαβόητες αγορές “αντέδρασαν θετικά την Τετάρτη” σε οριακό βαθμό (1%), ασκώντας πιέσεις ώστε το μισό τρισ. ευρώ να είναι μια προκαταβολή απλώς για ακόμη μεγαλύτερη παροχή χρήματος προς την χρηματοπιστωτική ελίτ. Το ότι αυτό το χρήμα αντιπροσωπεύει τη βαριά λιτότητα δεν το κρύβει κανείς. Αντιθέτως νιώθουν τόσο σίγουροι και είναι τόσο αλαζόνες που το διακηρύσσουν σε φόρα ανά την Ευρώπη. Όπως ο Γιόζεφ Άκερμαν της Deutsche Bank, ο οποίος μιλώντας σε ένα Οικονομικό Φόρουμ στην Έσση, είπε ότι η Ευρώπη υστερεί έναντι των ανταγωνιστών της στην Ασία και χρειάζεται “δραστική διαρθρωτική μεταρρύθμιση”. Που σημαίνει: λιτότητα, απεριόριστες απολύσεις, ελαστικές σχέσεις εργασίας, μειώσεις μισθών, ιδιωτικοποιήσεις και εκποίηση δημόσιου πλούτου.
Ο Άκερμαν στόχευσε το 40-50% των προϋπολογισμών των ευρωπαϊκών κρατών που ακόμη διατίθενται για κάποιο είδος κοινωνικών αναγκών , όπως επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας, εκπαίδευση και υποδομές. Υποστήριξε πως πρέπει να σαρωθούν όλα τα κοινωνικά οφέλη που κατέκτησαν οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι μεταπολεμικά, προκειμένου να “ανταγωνιστούν” τους Κινέζους.
Σ΄ αυτή την ομιλία, ο Άκερμαν παρουσίασε όλο το “σχέδιο” της ευρωπαϊκής κυρίαρχης ελίτ: Αν το τίμημα για μια τέτοια κοινωνική κατεδάφιση είναι η απώλεια των δημοκρατικών δικαιωμάτων εκ μέρους των κυρίαρχων κρατών , ας γίνει έτσι. Ιδού και οι ακριβείς φράσεις που χρησιμοποίησε: “Δεν είναι ούτε οι χρηματοπιστωτικές αγορές ούτε η επιβολή πιο αυστηρής οικονομικής πολιτικής που βάζει σε κίνδυνο τη δημοκρατία, αλλά η υπερχρέωση”. Έτσι το εργαλείο της υπερχρέωσης που οι Άκερμαν επιβάλλουν και οι εγχώριες οικονομικές και πολιτικές κυρίαρχες τάξεις εφαρμόζουν γίνεται το μέσον για τις πολιτικές της πείνας, προκειμένου να “προστατευτεί” η ήδη καταργημένη δημοκρατία και εθνική κυριαρχία, όπως εξάλλου απέδειξε και η τελευταία σύνοδος κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου.
Η Ε.Ε. από ένα “σχέδιο για την ειρήνη και τη δημοκρατία”, όπως αυτοδιαφημιζόταν έχει μεταβληθεί, όπως έδειχνε και η κυρίαρχη τάση της εξαρχής, σε ένα μόρφωμα τραπεζικής αυτοκρατορίας που φροντίζει την συντήρηση των βασικών πυλώνων του κεφαλαιοκρατικού συστήματός της το οποίο κλυδωνίζεται βίαια από την κρίση του. Μια έκθεση των G20 στις αρχές Νοεμβρίου κατέγραφε 29 Παγκόσμια Συστημικά Σημαντικά Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα, όπως αποκαλούνταν. Η χρεοκοπία οποιασδήποτε από αυτές τις τράπεζες, τα δύο τρίτα των οποίων βρίσκονται στην Ευρώπη, θα είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο προϋπολογισμός δύο ελβετικών τραπεζών είναι πενταπλάσιος του ΑΕΠ της Ελβετίας. Μια χούφτα βρετανικών τραπεζών ελέγχουν κεφάλαια τετραπλάσιου ύψους από το βρετανικό ΑΕΠ. Οι συνδυασμένοι πόροι της Deutsche Bank και της Commerzbank, στη Γερμανία, υπερβαίνουν το γερμανικό ΑΕΠ.
Οι τράπεζες εκτός των πολιτικών εκπροσώπων τους στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και στις εθνικές κυβερνήσεις έχουν πλέον τρεις τραπεζίτες να κυβερνούν απευθείας: δύο πρωθυπουργούς, στην Ιταλία και την Ελλάδα, και έναν υπουργό Οικονομικών, τον πρώην τραπεζίτη της Lehman Brothers Λουίς ντε Γκουίντος στην ισπανική κυβέρνηση.

Αναδημοσίευση από aristerovima.gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου