Απόφαση Γ.Σ Α ΕΛΜΕ Κυκλάδων

Συνάδελφοι,

Βιώνουμε ιστορικές στιγμές: ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε δεν υπάρχει πια. Στα περισσότερα μέρη του κόσμου υπάρχουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα που «βαπτίζονται» με διάφορα ονόματα όπως κρίση δημόσιου χρέους, κρίση ιδιωτικού χρέους, κρίση χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στην πραγματικότητα πίσω από αυτές τις ονομασίες βρίσκεται η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, Το κεφάλαιο βλέποντας την κερδοφορία του να μειώνεται «απεργεί» δεν επενδύει σταματάει την παραγωγή. 

Ποιος είπε ότι οι απεργίες δεν είναι αποτελεσματικές; Ένα μεγάλο μέρος των πραγματικών παραγωγών, των εργατών, είναι πλέον άχρηστο και καλύτερα θα κάνει να απαλλάξει τον καπιταλιστικό τους κόσμο από το βάρος του. Έτσι το κεφάλαιο επιτίθεται με τον πιο βάρβαρο τρόπο στους εργαζομένους σε όλα τα πεδία με σκοπό να τους βγάλει από το λογαριασμό είτε με βιολογικό είτε με κοινωνικό θάνατο. Πρώτα με τη μείωση των άμεσων αποδοχών των εργαζομένων και στη συνέχεια με την κατάρρευση των κοινωνικών παροχών όπως είναι η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα, οι συντάξεις. Παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή την επίθεση έχουμε βιώσει στο πετσί μας πολλά την τελευταία τριετία, αλλά  δεν αποτελούμε εξαίρεση: στην Πορτογαλία πρόσφατα και πιθανότατα προσεχώς και στη χώρα μας, η Πορτογαλική κυβέρνηση αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων κατά 7% και μειώνει ισόποσα εκείνες των αφεντικών.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στις αναπτυγμένες χώρες σε άλλα μέρη που η ανθρώπινη ζωή είναι ασήμαντη το κεφάλαιο χρησιμοποιεί άλλες μεθόδους για να επιβάλει τα συμφέροντά του. Δεν πέρασε πολύς καιρός αφότου στη Ν. Αφρική οι δυνάμεις καταστολής εκτέλεσαν εν ψυχρώ απεργούς, εργάτες πολυεθνικής εταιρείας γιατί απαίτησαν αυξήσεις μισθών ώστε να μπορέσουν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο. Ο «πολιτισμένος» κόσμος της Δύσης τσιμουδιά δεν έβγαλε αφού έτσι επιτάσσουν τα συμφέροντά του. Και αν κάποιος πει ότι αυτές οι καταστάσεις είναι ξένες για τη χώρα μας να θυμίσουμε τους τόνους χημικών και τη βαρβαρότητα των μηχανισμών καταστολής, τον ορυμαγδό λάσπης των ΜΜΕ απέναντι σε κάθε απεργό, σε κάθε άνθρωπο που τολμάει και διαμαρτύρεται. Ταυτόχρονα να σημειώσουμε την άνοδο φασιστικών και ναζιστικών ομάδων, που σήμερα ξυλοκοπούν τους κολασμένους της γης τους μετανάστες και αύριο θα είναι ένας παρακρατικός μηχανισμός που θα παίξει το ρόλο τσακίσματος του λαϊκού κινήματος.

Στην πατρίδα μας, μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές, η νέα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΔΗ.ΜΑΡ, υλοποιώντας στο ακέραιο τις απαιτήσεις της τρόικας εξωτερικού, του κεφαλαίου, εγκαταλείπει οριστικά τη φρασεολογία της «αναδιαπραγμάτευσης» και επιδιώκει να ψηφίσει ένα νέο πακέτο επώδυνων αντιλαϊκών μέτρων που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, τον κόσμο της εργασίας στην πτώχευση και στην εξαθλίωση. Τα 11,5 δις ευρώ μέτρα λιτότητας για τη διετία 2013-14, που στην πραγματικότητα θα ξεπεράσουν τα 20 δις μέχρι το 2016, έρχονται να συμπληρώσουν τους προηγούμενους γύρους λεηλασίας του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, επιφέροντας το τελειωτικό κτύπημα στα εργατικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος. ΄

Στην Παιδεία η τρόικα εσωτερικού εφαρμόζοντας το σχέδιο ΕΕ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ οδηγεί τη δημόσια εκπαίδευση στην πλήρη κατεδάφιση και τους εκπαιδευτικούς στην εξαθλίωση. Τα μέτρα και τα αποτελέσματά τους είναι γνωστά σε όλους μας αλλά θα σημειώσουμε δύο σημεία:

• Τη δήλωση του Υπουργού Παιδείας στον Ε.Τ ότι «η δωρεάν παιδεία έχει μετατραπεί σε μια ακριβοπληρωμένη δαπάνη σε βάρος του Έλληνα φορολογουμένου». Η υποκρισία είναι απίστευτη , τη στιγμή που οι δαπάνες για την παιδεία ανέρχονται μόλις στο 2,75% του ΑΕΠ, ιστορικά χαμηλό ποσοστό, τη στιγμή που τα σχολεία δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες λειτουργίας όπως αναλώσιμα, λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ και εφοδιασμό με πετρέλαιο θέρμανσης.
•  Η εξαγγελία του υπουργού Παιδείας για  δωρεάν σίτιση των αναπληρωτών εκπαιδευτικών σε στρατόπεδα αποτελεί την καλύτερη ομολογία για την πολιτική εξαθλίωσης που εφαρμόζει η νέα συγκυβέρνηση, εις βάρος του κόσμου της εκπαίδευσης . 

Οι εκπαιδευτικοί από εργαζόμενοι και μάχιμοι επιστήμονες μετατρέπονται σε τρόφιμοι στρατοπέδων συγκέντρωσης που θα πρέπει να μπουν στην ουρά για να παραλάβουν το συσσίτιό τους. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η μνημονιακή πολιτική μας οδηγεί πίσω στα μαύρα χρόνια της Κατοχής και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων που ανθούσε η UNRA και η «φιλανθρωπική» δράση της βασίλισσας Φρειδερίκης.
Μέσα σε δύο, μόλις, χρόνια περάσαμε από το «νέο παιδοκεντρικό σχολείο της ψηφιακής εποχής» στις παγωμένες αίθουσες ενός σχολείου με υποσιτισμένος μαθητές και εκπαιδευτικούς που θα πρέπει στο εξής να σιτίζονται από την καραβάνα του στρατιωτικού συσσιτίου. Οι εκπαιδευτικοί αλλά και ο σύνολο του κόσμου της εργασίας βιώνουν ήδη το νέο μεγάλο όραμα του ελληνικού αστισμού : τη μετατροπή της χώρας σε μια ατελείωτη Ειδική Οικονομική Ζώνη, σε μια ζώνη εγκλεισμού και υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων. 

Στον πόλεμο αυτόν,  το ερώτημα που βασανίζει όλους μας είναι τι κάνουμε? Η ηγεσία του γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί και δεν θέλει να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε σύγκρουση και ανατροπή. Καθιερώνονται ως θεσμός πλέον οι μονοήμερες ή διήμερες εθιμοτυπικές απεργίες τις μέρες που ψηφίζονται τα μέτρα και μετά απόλυτη ησυχία. Στην τελευταία εισήγηση της ΟΛΜΕ υπάρχει μια ολόκληρη σελίδα αιτημάτων στα οποία δεν μπορεί να διαφωνήσει κανένας εργαζόμενος. Όμως δεν μας χρειάζονται. Απορρίπτουμε συνολικά όλη την κυβερνητική πολιτική. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των παιδιών μας να επιβιώσουν. Δεν θέλουμε να βελτιωθεί η πολιτική τους. Θέλουμε να την ανατρέψουμε. Θέλουμε να αποφασίζουμε εμείς, μαζί με τους μαθητές μας και τους γονείς τους για την εκπαιδευτική πολιτική, τα αναλυτικά προγράμματα, τους στρατηγικούς στόχους της παιδείας τις μεθόδους. Θέλουμε να σχεδιάσουμε εμείς το σχολείο μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες των οργάνων μας. Κι αν αυτά φαντάζουν μακρινά οράματα, βρίσκονται εντούτοις στο τέλος της Γενικής Απεργίας Διαρκείας, της Γενικής Πολιτικής Απεργίας.

Πρόγραμμα δράσης

1. Μαζική συμμετοχή στη γενική  απεργία  της 26/9, απεργία αφετηρία για λαϊκό ξεσηκωμό.
2. Τριήμερη απεργία την εβδομάδα που θα ψηφίζονται τα νέα μέτρα σε συντονισμό με άλλες ομοσπονδίες της εκπαίδευσης, αλλά και από τους χώρους υγείας, ΟΤΑ κ.α. και ΓΣ την τρίτη μέρα για κλιμάκωση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. 
3. Καταλήψεις Περιφερειακών διευθύνσεων, ημέρα που «το σχολείο ανοίγει στην κοινωνία», με γονείς – μαθητές – σωματεία κάθε περιοχής και την συγκρότηση κοινών επιτροπών αγώνα, αποκλεισμούς Διευθύνσεων ή άλλων δημοσίων κτηρίων, συλλαλητήρια απογευματινά ή Σαββατοκύριακα σε όλη την Ελλάδα.