Οι χαλυβουργοί μπορούν να νικήσουν!

Για να νικήσουν οι χαλυβουργοί χρειάζεται να αποκαλυφθούν και να απομονωθούν οι εργοδοτικές δυνάμεις του συμβιβασμού, να σφυρηλατηθεί βαθιά ταξική ενότητα μέσα στο εργοστάσιο. Χρειάζεται, όμως και να συγκροτηθεί, με ισότιμους όρους, πλατιά και μόνιμη επιτροπή συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς από όσο το δυνατόν περισσότερα ταξικά και αγωνιστικά συνδικάτα, μαζί με λαϊκούς φορείς, με προοδευτικούς διανοούμενους και καλλιτέχνες. Όλες οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις και οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις χρειάζεται να συνεννοηθούν και να συμβάλουν σε αυτό.
Του Δημήτρη Τσίτκανου Ο αγώνας των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία μπήκε σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Συντονισμένες οι δυνάμεις της εργοδοσίας, του κράτους και των συνεργατών τους, μέσα κι έξω από το εργοστάσιο, περίμεναν υπομονετικά να περάσουν πάνω από 100 ημέρες, ώστε να περάσουν στην αντεπίθεση για να σπάσουν το ηθικό και την αυτοπεποίθηση των εργατών για το δίκιο του αγώνα τους. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται, όπως σωστά καταγγέλλει και το σωματείο των εργατών, η προβοκάτσια της νεοναζιστικής και ρατσιστικής Χρυσής Αυγής, που ενώ τάχθηκε κατά των εργατών και υπέρ του Μάνεση, τώρα φόρεσε τη φιλεργατική προβιά τής δήθεν αλληλεγγύης, με επιπρόσθετο στόχο να εξευτελίσει ειδικά το πανεργατικό και παλλαϊκό κύμα αλληλεγγύης. Η προβοκάτσια δεν πρέπει και δεν θα περάσει. Η αλληλεγγύη πρέπει και μπορεί να δυναμώσει πολύ περισσότερο. Όσοι έχουν πείρα στο εργατικό κίνημα και έχουν ζήσει από κοντά τέτοιους απεργιακούς αγώνες όλα αυτά θα έπρεπε να τα περιμένουν. Μέσα σε τέτοιους δύσκολους και μακρόχρονους αγώνες εμφανίζονται αδυναμίες, παραλήψεις και λάθη, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα με ενωτικό και αυτοκριτικό πνεύμα και διάθεση. Όμως, δεν είναι η ώρα για μικροπαραταξιακή αξιοποίηση των όποιων λαθών του ΠΑΜΕ ή το αντίστροφο, να σκορπίζονται αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της αλληλεγγύης διαφορετικών ταξικών τμημάτων του εργατικού κινήματος. Μια ήττα των χαλυβουργών θα είναι ήττα όλου του εργατικού λαϊκού κινήματος και όχι μόνο του ΠΑΜΕ. Νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων, των αγωνιζόμενων και ταξικών δυνάμεων και όχι μόνο του ΠΑΜΕ. Για αυτό, ήρθε η ώρα να σπάσουν τα φράγματα της καχυποψίας και του κατακερματισμού δυνάμεων, με τολμηρές υπερβάσεις των τειχών σε ταξική κατεύθυνση, για μια αγωνιστική ταξική ενότητα. Ειδικά τώρα, μετά την επαίσχυντη Δανειακή Σύμβαση και τους αντεργατικούς βάρβαρους εφαρμοστικούς νόμους της κυβέρνησης Παπαδήμου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αποδεικνύεται ότι πράγματι ο Μάνεσης, με το τετραήμερο και το 40% μείωση των μισθών, ήταν ο «λαγός» της επίθεσης. Απέναντι σε όλα αυτά θα έρθουν νέες μάχες μεγάλων τμημάτων των εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως δείχνει ο αγώνας των εργαζομένων στον ΟΕΚ. Για αυτό, ο αγώνας των χαλυβουργών δεν πρέπει και δεν θα σπάσει. Είναι η σπίθα που πρέπει να μείνει αναμμένη και χρειάζεται να βοηθήσουμε όλοι για να φουντώσει στο επόμενο διάστημα. Για να νικήσουν οι χαλυβουργοί χρειάζεται να αποκαλυφθούν και να απομονωθούν οι εργοδοτικές δυνάμεις του συμβιβασμού, να σφυρηλατηθεί βαθιά ταξική ενότητα μέσα στο εργοστάσιο. Χρειάζεται, όμως και να συγκροτηθεί, με ισότιμους όρους, πλατιά και μόνιμη επιτροπή συμπαράστασης και αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς από όσο το δυνατόν περισσότερα ταξικά και αγωνιστικά συνδικάτα, μαζί με λαϊκούς φορείς, με προοδευτικούς διανοούμενους και καλλιτέχνες. Όλες οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις και οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις χρειάζεται να συνεννοηθούν και να συμβάλουν σε αυτό. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί να απομονώσει και το εργοστάσιο του Μάνεση στο Βόλο, με πολλούς τρόπους, ώστε να τον αδυνατίσει και άλλο βάζοντας εμπόδια στην απεργοσπαστική λειτουργία του, εξηγώντας υπομονετικά στους εκεί εργάτες, ότι εάν σπάσει ο Ασπρόπυργος, θα έρθει και η σειρά τους. Πάνω από όλα, όμως, η γενική συνέλευση των χαλυβουργών με το σωματείο τους, που είναι η πρωτοπορία του αγώνα, χρειάζεται τώρα να απευθύνει κάλεσμα για να συγκροτηθεί ένας μετωπικός συντονισμός των αγωνιζόμενων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, ειδικά αυτών που κλείνουν. Οι εργάτες και εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία, στο Αλάπις, στο Λουκίσα, στην Ιντρακόμ, στο Άλτερ, στην Ελευθεροτυπία, στον ΟΕΚ και αλλού, πρέπει και μπορούν να ενωθούν. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο, όπως ήδη αποδείχτηκε, ωστόσο, χρειάζεται να αυξηθεί η πίεση σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, ακόμα και ΓΣΕΕ, για την προκήρυξη απεργιών και κινητοποιήσεων αλληλεγγύης. Ένας ταξικός μετωπικός συντονισμός θα ενοποιήσει όλους τους αγωνιζόμενους χώρους, με αιτήματα όπως: Καμία απόλυση. Κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις. Καμία μείωση μισθών, με προοπτική αυξήσεις για ζωή με αξιοπρέπεια. Κάτω η Δανειακή Σύμβαση και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Ένα τέτοιο μέτωπο πρέπει από τώρα να προειδοποιήσει ότι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν να ζήσουν στη μόνιμη ανεργία και εξαθλίωση με κλειστές επιχειρήσεις. Οι εργάτες θα καταλάβουν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις που απειλούνται ή κλείνουν και θα τα βάλουν σε λειτουργία οι ίδιοι, διεκδικώντας: Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων και ένταξη των μικρών σε συνεταιριστική δομή με στήριξη από το Δημόσιο Τομέα. Όλες οι επιχειρήσεις υπό εργατικό – λαϊκό έλεγχο με ανοιχτά λογιστικά βιβλία για να μην μας κοροϊδεύουν. Τα αιτήματα αυτά θα απευθύνονται, από όλους και για όλους, σε κάθε ξεχωριστό εργοδότη αλλά και στην κυβέρνηση, που δεν πρέπει να τη βγάλει καθαρή. Για να νικήσει ο αγώνας χρειάζεται ανεξάρτητη πολιτικοποίηση και όχι κομματική ιδιωτικοποίησή τους. Ένας για όλους και όλοι για έναν!